شهید آوینی پرنده ای بود که هیچگاه از پریدن ناامید نشد، اگر چه غم جاماندن از قافلۀ دوستان شهیدش به غایت قلب او را می آزرد اما همیشه در عشق پرواز بود او برای پریدن به بال نمی اندیشید بلکه چنان هنرمندی متعهد و خوش ذوق، هنر بی بال و پر پریدن را در سر می پروراند چنانکه خویش فرموده است: برای پرواز نیازی به بال ندارم و با همین چکمه های کهنه می پرم.

التماس دعا...